Görüyor musun ben kimim? Devlet ve ikbalim var. Şansımın da yaver gitmesiyle çabucak büyüdüm ve hatta sana hâkim duruma geçtim der. Çınar onun bu küstahlığına sabreder, bir mevsimlik saltanatına bıyık altından gülerek lisan-ı hal ile: Vakt-i hazanda görürsün, demekle yetinir.
Osmanlı devleti de bu hikâyedeki çınar ağacı gibi devletler içinde mütevazı bir hayat sürmüştür. Koynunda büyüttüğü nice devletler gün gelmiş varlığını borçlu olduğu bu mütevazı çınara sultan kesilmişler, densizlik etmişlerdir. Bu densizliklerini çınar gibi bıyık altından gülmekle yetinmeyen Osmanlı devleti onlara hadlerini de bildirmiştir. Zaten mütevazı olmak haddini bilmek ve haddini aşanlara hadlerini bildirmek demek değil midir?
Yanan ağacın yeniden büyümeyeceği muhakkaktır. Ama onun ihtişamı tarihin derinliklerinde unutulmayacak bir iz bırakmıştır. Hem ismi hem de kendisi ihtişamlı bir ağaç ve devlet. Kaderleri birbirine ne kadar benziyor değil mi?
İsmâil Hakkı Bursevî buyurdu ki: "Evliyâyı inkâr etmeyip, muhabbet beslemek lâzımdır. Çünkü hadîs-i şerîfte; "Kişi sevdiği ile berâberdir." buyuruldu. Kıyâmet günü bu büyükler sevdiklerine şefâat edeceklerinden, onları sevmemek uygun değildir. Onlara düşman olmak insanın helâkine sebeb olur."
Aziz Mahmut Hüdayi, Ferhadiye Medresesi'nde müderrislik ve Mahkeme-i Suğra'da naiblik yaptığı bir sırada gördüğü bir rüya üzerine öteden beri vaazlarına devam ettiği Bursa'nın büyük mürşidi Hz. Üftade'ye intisab ederek (984/1576) bu mesleği bıraktı. Bundan sonra çile dolu bir hayata başladı. Şeyhi Üftade'nin emri ile malını mülkünü fakir fukaraya dağıttı. Sırığın ucuna ciğer takıp sokaklarda sattı, tekkenin helalarını temizledi. Zaman oldu ki bir elmayı koklayıp üç günde bir iftar etti. Nihayet üç yıl gibi kısa bir zamanda sülukunu tamamlayarak 987 Zilhicce (1580 Ocak) ayında Şeyhi Üftade'den icazet aldı. İrşad vazifesiyle Sivrihisar, Rumeli ve istanbul'un muhtelif semtlerinde ikamet ettikten sonra Üsküdar'da yaptırdığı tekke ve bitişiğindeki camide Celvetiye Tarikati'nı yaymaya başladı. Bu arada tefsir hadis dersleri okuttu, kendi camii başta olmak üzere Sultan Ahmed ve Mihrimah camilerinde vaazlar verdi.
Soyadı kanunuyla birlikte ''Tezveren'' soyadını alan ailenin üyeleri, yaklaşık üç yıl önce boşaltılana kadar evde yaşamış.Günümüzde, Tezveren Dede türbesinin bakımını da bu evde doğan ve çocukluğuyla gençliği bu evde geçen aile üyelerinden Hayrettin Tezveren üstlenmiş durumda.
Zamanının manevî mutasarrıfı kabul edilen Somuncu Baba, gizlenmek ve görünmemek için, sahibi olduğu bir merkebi ile dağdan odun getirir; geceleri hamur yoğurur; etmek pişirir ve ertesi sabah da kendi fırınında pişirdiği ekmekleri halka satardı. Pişirdiği ekmekleri çarşı pazar gezdirip satarken, "Somunlar, mü'minler!.." diye çağırırdı.. Bursa halkı ve esnafı tarafından somunlar kapışılır olmuştu. Halbuki Somuncu Baba'nın fırıncılıktan maksadı, para kazanmak değil, kendi manevî makamını gizleyerek onlara yaklaşmak ve örnek davranışlarıyla onları manen terbiye eylemekti. Kendisinin kutb-ı zaman olduğunu halk bilmiyordu. İşte bu yüzden Şeyh Hâmid, Somuncu Baba, Ekmekçi Koca veya Somuncu Koca gibi adlarla anılır olmuştu.... Bu yeşil kapılı ev Somuncu Babanın Bursadaki evidir.. Evin içinde çilehânesi, ibâdet ve zikir odaları ile iki küçük fırını mevcuttur. Somuncu Baba'nın ekmek sattığı yer ise, Ulu Caminin karşısında yer alan Sahaflar Çarşısının ortasıdır. Yakın zamanlara kadar, Somuncu Baba'nın ekmek sattığı yer olduğu belirtilen mahalde, çarşı esnafı her hafta cuma günleri bir araya gelirler, dua ederler ve sonra dükkânlarını açarlardı. Somuncu Baba'nın, küçük fırınlarında pişirdiği ekmeklerle, Ulu Cami'nin inşâatında çalışan işçilere ekmek yetiştirdiği de, nakledilen rivayetler arasındadır...
Somuncu Baba yorumuyla 40 Hadis...
20.HADİS: "Her biriniz, Allah Teala'ya hüsnü zan besleyerek ölmeye çalışsın." (Müslim, Cennet, 19) ... Şeyh Hamid-i Veli(Somuncu Baba) Yorumu: Bir ayette "Allah sana nasıl ihsan ettiyse, sen de öyle iyilik et"(Kasas,77) buyrulmaktadır. Gerçektende Allah kula pek çok ikramda bulunmuş ve onu doğru yola iletmiştir. Bu durumda kula yakışan, gereğini yerine getirmek ve kurtuluşa ermektir. Bunun tek yolu da Allah'a güzel ve içten kulluk etmektir. Dolayısıyla, Allah'a karşı beslenecek hüsnü zan güzel kul olmaya çalışmaktır.."
KAYNAK: http://www.somuncubababursa.com/40hadiss/1.htm
Üç kuzular 825 tarihinde Buhara’dan Bursa’ya gelmişlerdir. Bu zatlar El Şeyh Safiyyuddin El Şeyh Muhammed ve Açıkbaş El Şeyh Ali efendilerdir. Kendileri Nakşi tarikatına mensup imişler. Bu zatlar ekseriya Emirsultan Hazretlerinin ziyaretlerine giderlermiş. Hazreti Emir’de hemşehrileri olan bu zatları çok severmiş. Bunlara üçkuzularım dermiş.Şeyh Safiyuddin efendi evli diğer ikisi bekar olarak vefat etmişlerdir. Burada medfundurlar. Ruhlarına Fatiha
YEDİLER
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder